కృష్ణవంశీ (సినీ దర్శకుడు)
రామ్ గోపాల్ వర్మ…
… చాలా మందికి అర్ధంకాడాయన…కొద్దిమందికే అర్ధం అవుతాడు. ఆ కొద్దిమందీ కూడా అలా అనుకుంటారనేది నా ఉద్దేశం… అసలాయన ఎవరికీ అర్ధం కాడనేది నిజం. మనందరం చిన్నతనం నుండి నేర్చుకున్న నేర్పబడిన ఒకానొక జ్ఞానమనే అజ్ఞానంలో(తో) ఈ ప్రపంచంలో బ్రతుకుతున్నప్పుడు.. ఆ (అ) జ్ఞానాన్నంతటినీ ఒకే ఒక మాటతోటో.. ఒక డెసిషన్ తోటో పగలగోట్టేస్తాడు. మనం అప్పటివరకు ఎంత అజ్ఞానంలో ఉన్నామో అని తాత్కాలికంగా ఒక నిరాశకు గురిచేసి కొద్దిసేపటి తర్వాత మనం స్పృహలోకి వచ్చినప్పుడు “ఏమిటీ మనిషి” అనిపిస్తాడు. చాలా సార్లు చాలా విపరీతంగా అనిపిస్తాడు. ఏమిటీ ఈ విపరీతం అని కొంచం చనువున్నవాళ్ళు (చనువుందని అనుకునే వాళ్ళు) అడగితే అసలు “జీవితానికే అర్ధంలేదని” కన్ఫ్యూజ్ చేసేస్తాడు. అనుకున్నది చేసేయమంటాడు.. తను చేసేస్తూ ఎప్పుడూ న్యూస్ లో ఉంటాడు. కాదు న్యూస్ క్రియేట్ చేస్తాడు.
తలతిక్కగా మాట్లాడుతున్నాడు అనిపిస్తుంది కానీ.. అసలు నిజం ఏంటంటే అతను మాట్లాడుతున్న నిజాల్ని ఒప్పుకోవడానికి మన అహంకారం అడ్డోస్తుంటుంది. అందువల్ల అతన్ని తలతిక్క అనేసి మనం జాగ్రత్తపడిపోతాం.
చాలాసార్లు నిజమే చెప్తాడు. ఆ నిజం కోసం అనేక అబద్దాలు కూడా చెప్తాడు. …మనందరం ‘నిజం’ అని నమ్మినదానికి “పచ్చి నిజం” ఏమిటో చూపించి ఆ నిజాన్ని భయపెడ్తాడు. ….భయపెట్టడానికి కొన్ని సినిమాలు తీసి మనందరినీ నవ్విస్తాడు…మంచి ఆటగాడు కూడా… అన్నీ ఆటలే ఆయనకి, మనుషులతో, వాళ్ళ బ్రెయిన్స్ తో ఎప్పుడూ ఆటలాడుతుంటాడు. వాటి మధ్యలో సినిమాలతో ఆడుకుంటాడు. పాత్రలతూ, షాట్ లతో కొత్తకొత్త టెక్నిక్ లతో, పబ్లిసిటీతో… ఏంటో… తన ఆటకి ఎవరైనా అడ్డువస్తే వెంటనే వాళ్ళని ఔట్ చేసేస్తాడు. తన ఆటని సీరియస్ గా తీసుకుని డబ్బులిచ్చి చప్పట్లు కొడుతూ అరుస్తూ అప్పుడప్పుడూ తిడుతున్న జనాల్ని చూసి హాయిగా నవ్వుకుంటాడు. ఊరికే టైటిల్స్ పెట్టి కొంత మందిని ఏడిపిస్తాడు. ఏంటీపని అని ఎవరైనా కోప్పడితే ‘లెట్స్ డిస్కస్’ అని టీవీ స్టూడియో లో ‘లైవ్’ లో కూర్చొని వాళ్ల మతి పోగొడతాడు. బోర్ కొడితే లైవ్ ప్రోగ్రామ్ మధ్యలోనే నిర్మొహమాటంగా లేచి వెళ్ళిపోతాడు… నా షూటింగ్ కి టైమ్ అయిందంటూ… రాత్రుళ్ళు మన రూమ్ బయట ఉన్న చీకట్లో ఏముందో మనకు తెలీదంటూ (రాత్రి సినిమాలో ఓంపురి డైలాగ్ – రాముగారు చెబితే నేనే ఫెయిర్ చేసాను) మన చుట్టూ వున్న సొసైటీలోని చీకటి ప్రపంచం మీదకి తన సినిమా లైట్ వేసేస్తాడు. ఆ చీకటి ప్రపంచం ముసుగుని తీసేసి నగ్నంగా నిలుచోబెడతాడు. అది బోర్ కొడితే అప్పుడప్పుడు అందమైన అమ్మయిల బట్టలు కూడా విప్పేసి మన చీకటి ఆశలకు (Secret Desires) సేద తీరుస్తాడు.
మనిషికి Basic Instincts (భయం, నిద్ర, ఆహార్ మైధునాలు) తప్ప ఏదీ నిజం కాదంటాడు. .. నిజవేనేమో… ఇలా రాసుకుంటూ పోతే.. “రాంగోపాల్ కోటి” అయిపోయేలా వుంది.
ఇక నా వరకూ వస్తే నేనెంత అజ్ఞానంలో వున్నానో అని నాకు ఆయన పరిచయమైన తర్వాతే తెలిసింది. అందుకే నా అజ్ఞానాన్ని నాకు పరిచయం చేసిన ఆయనంటే నాకు చాలా అసహ్యమేసేది.. కోపమోచ్చేది. కానీ అది ఆయన మీద కాదు.. నామీద నాకే అని సొంత కుంపటి (సొంత గ్యాంగ్ ఆయన భాషలో) పెట్టుకున్న తర్వాత తెలిసింది.
డైరెక్టర్ గా Jeans, T-Shirt (Blue Jeans, Yellow T-Shirt, కళ్ళజోడుతో మద్రాస్ అన్నపూర్ణ స్టూడియోస్ ఆఫీస్ బయట ఫస్ట్ టైమ్ ఆయన్ని చూసాను. ఇప్పటికీ కళ్ళముందే వుంది) వేసుకొని కాలేజ్ కుర్రాడిలా వచ్చింది ఫస్టు ఫస్టు తెలుగు ఫీల్డ్ లో రాముగారే … ఆ తర్వాతే ఆయన్ని మా అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్స్ అందరం కాపీ కొట్టి మేమే రాంగోపాల్ వర్మలా ఫోజ్ కొట్టేవాళ్ళం. నేను డైరెక్షన్ డిపార్ట్మెంట్ లో రెండేళ్లుగా పనిచేస్తూ తర్వాత ఆరునెల్లు రాముగారి దగ్గర శివ చేసి పోస్ట్ ప్రొడక్షన్ టైమ్ లో బాంబే ల్యాబ్ లో ఇళయరాజా గారు ‘శివ సినిమాకి బ్యాక్ గ్రౌండ్ స్కోర్ చేస్తున్నప్పుడు ఆ సౌండ్ తో కలిపి ‘శివ’ ని చూస్తున్నప్పుడు షాట్ సౌండ్, మ్యూజిక్, స్క్రీన్ ప్లే, ఫైట్స్ అన్నీ కలిపి అసలు డైరెక్షన్ అంటే ఏంటో తెలియడం మొదలైంది.
ఆ తర్వాత ఎన్నో షాట్ లు, ఎన్నో ఏళ్ళు, ఎన్నో పగళ్ళు, ఎన్నో రాత్రులు … పంజగుట్టలో వాళ్ళ ఇంటి ముందు పార్క్ పిట్టగోడ మా అన్ ఆఫీషీయల్ ఆఫీస్.
నాన్నగారు కృష్ణంరాజు గారి ఆత్మీయ పలకరింపు, అమ్మ ఎంతో ఆప్యాయంగా ఇచ్చే అద్భుతమైన కాఫీలు, టిఫిన్లు, అక్క విజయగారి నిష్కల్మషమైన నవ్వు… ఎంతో నేర్పింది. మేము ఆయన దగ్గర పనిచేస్తున్నాం అనుకోలేదు. ఒక ఫ్యామిలీలా ఫీల్ అయ్యే వాళ్ళం అంటే మరీ ఆర్టిఫీషియల్ గా వుంటుందేమో..
ఎన్నో, ఎన్నెన్నో విషయాలు అనర్గళంగా చెప్పేవాడు (చెప్పేవారికి వినేవాడు లోకువ కదా…) బోల్డంత జ్ఞానం, విజ్ఞానం.. తత్వం కూడా(అయాన్ రాండ్ అని, నిషే అని) ఎన్నెన్నో వజ్రాలు.. దొరికినన్ని ఏరుకున్నాం… అవే ఇవాల్టికి నా ఆస్తి.
అలా ఆయన జీన్స్, టీషర్ట్ తో స్టార్ అయిన Revolution, Sensation, ఇప్పటి వరకూ 22 ఏళ్లుగా (అన్నేళ్ళయ్యయా?!?) కొనసాగుతూనే వుంది. తెలుగు సినిమా (టాలీవుడ్ అంత ..ఛీ ..ఛీ.. అదేం మాట) కి అంతర్జాతీయ ప్రమాణాలు నేర్పి, బాలీవుడ్ కెళ్ళి వాళ్ల బద్దకాన్ని బద్దలుకొట్టాడు. హాలీవుడ్ కి కూడా వెళ్లాలి (వెళితే అసూయతో కుళ్లుతాం.. కానీ ఏవరికీ తెలీకుండా గర్వపడతాం).
బంజారా హిల్స్ లో ఇదివరకూ వుండే రాళ్లలాగా పైకి కనిపిస్తాడు కానీ లోపల.. అసలు మనిషి వున్నాడు. కొన్ని అనుభవాలు.. శివ సినిమా స్టార్ట్ అవకముండు రాముగారు కీరవాణికి మాటిచ్చారు తన సినిమాకి మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ గా తీసుకుంటానని ప్రామిస్ చేసాడు. (వీళ్ళిద్దరికీ రావుగారిల్లు, కలెక్టర్ గారి అబ్బాయి సినిమాలప్పుడు మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ చక్రవర్తి గారి దగ్గర పరిచయం.. ఆ రెండు సినిమాలకి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ గా Act చేసాడీయన). కానీ కొన్ని కారణాల వలన ఇళయరాజా గారిని (The Music Genius) తీసుకోవలసి వచ్చినప్పుడు ఇచ్చినమాట నెలబెట్టుకోలేక పోయానని ఎమోషనల్ అయి ఫీల్ అయిన దానికి నేను ప్రత్యక్ష సాక్షిని.. ‘మాట’ అంటే ఏంటో అప్పుడే తెలిసింది. తర్వాత ‘క్షణక్షణం’తో ఆ మాటని నిలబెట్టుకున్నాడు.
అలాగే రావుగరిల్లుకి తనపైన కో-డైరెక్టర్ గా పనిచేస్తున్న శివ నాగేశ్వర్రావు గారికి (ఈయనే మద్రాసు రోడ్లమీద తిరుగుతున్న నన్ను రాముగారి దగ్గర శివ సినిమాకి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ గా జాయిన్ చేసింది) నేను డైరెక్టర్ ని అయితే మిమ్మల్ని డైరెక్టర్ గా పెట్టి సినిమా తీస్తానని చెప్పి (వినడానికి చాలా సిల్లీగా వుంది కదూ) దానికోసమే తన మనీ తోనే మనీ తీసి ఇండియాలోనే ఒక డైరెక్టర్ తన దగ్గర పనిచేసే అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్స్ ని డైరెక్టర్ చేయడమనే ఓ కొత్త విప్లవాత్మక దుష్ట సాంప్రదాయం మొదలు పెట్టాడు. (చాలా మందికి రాముకి కళ్ళు నెత్తి మీదకోచ్చాయ్ అన్నా సరే వినకుండా) గాయం… ఈ సినిమాలో జగపతి కాకుండా వేరే పెద్ద హీరోతో అయితేనే తీస్తాను అని ప్రొడ్యూసర్ అంటే (అప్పటికి రాత్రి, అంతం ఫ్లాప్ అయి రాము అయిపోయాడు అనుకుంటున్న రోజులవి..) జగపతి అయితేనే ‘గాయం’ అని చెప్పి మరీ తీసాడు ఆ సినిమాని. అప్పటికి జగపతి వాయిస్ బాగోలేదని అతని సినిమాకి డబ్బింగ్ ఆర్టిస్టు తో డబ్బింగ్ చెప్పించేవారు (హ..హ..హ). రాముగారు ఫస్ట్ టైమ్ జగపతితోనే డబ్బింగ్ చెప్పించారు. ఇలాంటి క్రియేటివ్ సాహసాలు ఎన్నో… ఇలాంటి Heart Touching Incidents ఎన్నో ఎన్నెన్నో…
యాక్టర్స్, డైరెక్టర్స్, మ్యూజిక్ డైరెక్టర్స్, కెమెరామెన్, ఆర్ట్ డైరెక్టర్స్, పబ్లిసిటీ డిజైనర్స్… ఇలా కొన్ని వందల మందిని (హిందీలో కూడా) విసిరేసాడు జనం మీదకి..
అందులో నేను కూడా ఒకడిని… మనీ మనీ రష్ చూసి పక్కకు తీసుకొచ్చి అప్రిసియేషన్ తో ఇచ్చిన కౌగిలింత ఇచ్చిన కిక్ నేను రెండుసార్లు నేషనల్ అవార్డు తీసుకున్నప్పుడు కూడా రాలేదు.
అలాగే గులాబి బైక్ సాంగ్ చూసి… మళ్లీ చూసి హైదరాబాద్ లో అందరికీ చూపించి నన్ను పరిచయం చేయడం నేను ఎప్పటికీ మరిచిపోలేని, మళ్లీ, మళ్లీ దొరకబుచ్చుకోలేని ఓ Cocaine Line.
ఫైనల్ గా రాముగారిని చూసినప్పుడల్లా మా రాజమండ్రి గోదావరికి అప్పుడప్పుడూ వచ్చే వరద గుర్తొస్తుంది.. నిండుగా పరవళ్ళు తొక్కుతూ, భయపెడుతూ, రకరకాల ఎక్స్పీరియన్స్ లు ఇస్తూ వచ్చి వెళ్లిపోయే వరదలాంటి వాడు రాముగారు… మా గోదారి వరద చూడ్డానికి చాలా బావుంటుంది.. అక్కడ ఉండటానికి ఇబ్బంది పెడుతుంది. వెళ్ళాలనుకున్నా వెళ్ళనివ్వదు.. అన్నిటినీ ముంచేస్తుంది… పగలగోట్టేస్తుంది. వెళ్ళిపోతూ.. బంగారం లాంటి ఒండ్రు మట్టిని వదులుతుంది. ఆ తర్వాత ఆ మట్టిలో పంటలు బాగా పండుతాయి. అలా రాముగారు కూడా కలిసినప్పుడు ముంచేస్తాడు.. తర్వాత తెలుస్తుంది ఎంత ఇచ్చి వెళ్ళాడనేది.. అదీ వరద గోదారి లాంటి రాముగారు.
Ramu garu I am grateful to you for whatever you did to me and I am proud to be associated with you…
I love you Sir”
